วันนี้ขอแชร์ประสบการณ์และบรรยากาศ กับการไปสอนการกุศลที่ห่างไกล จังหวัดอุดรธานี เนื่องจากมีครูที่รู้จักกันอยู่ เค้าติดต่อมาให้ไปสอน เค้าชื่อครูพี่โต้ง บอกว่าให้ไปช่วยติวโอเน็ตเด็กๆม.6หน่อย โรงเรียนจำปาโมง อ.บ้านผือ จ.อุดรธานี เพราะบ้านนักเรียนแต่ล่ะคนไกลจากตัวเมืองมากและติวเตอร์แทบทั้งหมดก็อยู่ในเมือง ไอ่เราก็คิดว่าโอเน็ตมันง่ายนิ ทำไมต้องมาชวน แต่ก็ไหนๆแล้วก็ถือว่าไปเที่ยวด้วยเลย ก้อเลยออกเดินทาง...

พอมาถึงเมืองอุดรช่วงนี้อากาศดีมากๆเหมือนติดแอร์ทั้งจังหวัดเลย และต่อรถไปลงใกล้บ้านครูพี่โต้ง ก็มารับ และผมก็ถามไปว่าโรงเรียนที่จะไปสอนนี้มีนักเรียนประมาณกี่คน ครูพี่โต้งตอบว่า250คน ทั้งโรงเรียน และบางโรงเรียนก้อเป็นโรงเรียนประถมทั้งโรงเรียนมี 30 คน(โครตน้อยเลยO_o!) และผมก็ถามต่อว่าอาชีพพื้นฐานที่นี่คืออะไร คำตอบคือ ทำไร่อ้อย ยางพารา และปลูกข้าว และครูพี่โต้งก้อบอกอีกว่านักเรียนที่จะไปสอน บางคนยังไม่ตื่นเรื่องการศึกษานาเพราะว่าครอบครัวมีปัญหาบาง และก็พวกที่ไม่รูว่าจะเรียนไปทำไม เท่ๆอยู่ตามหมู่บ้านก็ดีแล้ว เพราะเรียนไปก็คงกลับมาทำงานที่บ้านแบบเดิมๆ - -! แต่ถ้าคนเรียนก็อยากเรียนมากเพื่อเอาไปต่อยอดเรียนต่อและอยากมีอนาคตที่ดี... ซึ่งก็ยังดีที่ยังมีเด็กอยากเรียน^^
ก่อนที่จะมาถึงโรงเรียนทางเข้าที่ไปนี่ลูกรังล้วนๆ off road - -! และก็จะมีสารพัดสัตว์มาตัดหน้ารถ เช่น หมา ไก่ วัว ... ก็เบรกกันเป็นพักๆไป

พอถึงโรงเรียนและเข้าไปก็ต้นไม้เพียบ...อากาศดีมั่กๆ และครูพี่โต้งก้ให้สอนเลยเป็นเด็กมอ6 จำนวน2ห้องมี41คน คือ ห้องวิทย์และห้องศิลป์

นิสัยน้องๆน่ารักมากคืออยากเรียนรู้เพื่อที่จะเอาไปสอบเรียนต่อแต่ก็ไม่ทุกคน จะมีบางกลุ่มที่ไม่ได้มีใจอยากเรียนเลยนั่งอยู่ใกล้ๆประตูเหมือนจะออกจากห้องและพอสอนไปสักพักก็เดินออกหายไปแล้วซึ่งจะมีคนเรียนจริงๆประมาณครึ่งห้อง- -!

สำหรับพวกที่ไม่เรียนก็จะไปนั่งคุยกันในป่า(ตามรูปที่เห็นอยู่ไกลๆนั่นแหละ) แต่น้องๆเค้าก็ไม่ได้เกเรและเลวร้ายมากมายอะไรนา...งงเหมือนกันว่ามันมีอารายดีกว่ากันหรือว่าเราไม่ค่อยเข้าใจพวกเค้า - -!

ขณะที่สอนก็พยายามบอกเรื่่องคุณค่าของความรู้และการเอาไปใช้ ก็เลยพยายามยกตัวอย่างไปว่า เจ้าของ facebook มาร์ค ซัคเคอร์เบิร์ก เค้ามีที่ดินเป็นแสนไร่ป่าว? หรือว่ามีรถเป็นหมื่นคัน? หรือเป็นเจ้าของบ่อน้ำมัน? ซึ่งจริงๆแล้วยุคนี้เป็นยุค software ยุคของข้อมูลความคิดที่ใช้สมองสร้างมันขึ้นมา และที่ มาร์ค ซัคเคอร์เบิร์ก รวยโค่ดๆเค้าเป็นเจ้าของข้อมูลที่ได้มาจากมันสมองล้วนๆ และก็วิชาที่เกี่ยวข้องกับความคิดก็คือ การเรียนตั้งแต่อนุบาลจนถึงม.6 มีเทอมไหนไม่มีเรียนวิชาเลขมั่งนี่?...บลา บลาๆ(คือพยายามปลุกระดมความคิดให้อยากเรียน)

และที่สอนมาก็พอสรุปได้ว่าไอ่โอเน็ตที่เราว่าง่ายมากแต่สำหรับน้องๆมันดูยากไปซะทุกเรื่องต้องทบทวนกันแบบถอนรากถอนโคนกันเลยทีเดียว ซึ่งต่างจากเด็กม.6 ในตัวเมืองหรือตัวอำเภอมั่กๆ
แต่บางครั้ง(อาจหลายครั้ง)คือฟังน้องๆคุยกันเองไม่รู้เรื่องเพราะใช้ภาษาอีสานแท้ๆ แต่น้องๆก็ฟังผมรู้เรื่อง หลายครั้งน้องๆคุยกันก้อต้องให้น้องเค้าแปลให้ว่าพูดอะไร หรือว่าแอบด่าคนสอนอยู่ป่าวเพราะฟังไม่ออก- - และโดยปกติผมก็เพิ่งเข้าใจว่าเค้าจะพูดเอากริยาขึ้นหน้าประโยคก่อน เช่น ปิ้งไก่(ไก่ย่าง)ปิ้งหมู(หมูปิ้ง)ตำส้ม(ส้มตำ)ได้รู้ก็ตอนน้องๆชวนไปกินตำส้มกับปิ้งไก่นี่แหละ แต่ก็ดีได้ศึกษาภาษาอีสานซึ่งมีศัพท์ใหม่น่าสนใจศึกษาอีกเพียบบบ^^ (ปล.ถ้าใครไปเที่ยวที่ไกลๆก็ควรเตรียมเงินสดไปด้วยให้เพียงพอนาเพราะแถวนั้นไม่มีตู้ATMกดตังค์ โดนมาแล้ว เลี้ยงตำส้มน้องๆตังค์หมดจะหาที่กดก็ไม่มี- -!)

ดูๆไปแนวคิดของน้องๆที่เรียนนี่ก็ดีๆทั้งนั้น และที่สำคัญความเจริญยังเข้าถึงเพราะมีกระเทยด้วย 555^^

ในท้ายสุดนี้ผมก็ยังดีใจที่อย่างน้อยก็ยังมีน้องๆที่อยากเรียนและยังสามารถเป็นเมล็ดพันธุ์การศึกษาที่ดีเพื่อพัฒนาตัวเองและสังคมต่อไป ซึ่งประเทศไทยยังต้องการการพัฒนาด้านการศึกษาอีกเยอะ ซึ่งผมอยากให้ทุกคนสามารถเข้าถึงการศึกษาทุกอย่างได้โดยไม่ต้องเสียตังค์ เพราะผมเชื่อว่าคนไทยหลายๆคนมีความสามารถและสามารถพัฒนาต่อไปได้อีกเพียบบบบ... ;)